6. Oturduğun kafedə sevdiyin bir mövzuda kiminsə kömək istəməsi.

Son 1 ay yarımdır içəridə siqaret çəkməyə icazə var deyə 28-də bir kofeşopa dadanmışam. Hər bazar günortadan sonra, ən geci 5-6 üçün gedirəm ora gecə bağlanana qədər oturub işlərimi aşırıram. işdən vaxt tapanda həftəiçi də getdiyim olur. ya lightroomda foto edit'ləyir, ya kitab oxuyur, əsasən də kino/serial izləyirəm. Keçən dəfə* müsəlmannın keçən dəfəsi gedəndə yenə rozetkanın yanında bir stolda oturmaq üçün şey-şüylərimi harmanlayanda barista bildirdi ki, arxa tərəf xaric zaldakı bütün yerlər rezevrdir, saat 8-də standup keçirəcəklər. Baxdım ki, arxa tərəfdəki boş yerdə rozetka yoxdu. Dedim eybi yox, 8-ə qədər oturum, sonra keçərəm arxaya, kompüter də o vaxta zaryatka yığmış olar.

Saat elə 8-ə qalırdı ki, mənlə üzbəüz küncdəki divanda əyləşən 18-19 yaşlı uşaqlar ayağa qalxdılar ki, stolları özlərinə uyğun səliqəyə salsınlar: sən demə elə standup edəcək qaqaşlar da bunlar imiş. Mən tərəfə gələndə bildirdim ki, bəs digər masaları düzəldin, axırda mənimkin edərsiz, işimi bitirmiş olum, rozetka önəmlidir mənimçün. Elə də elədilər. üstəlik, bomba kimi bir jest edib özlərinin oturduğu yeri* düz yanında rozetka vardı mənə təklif elədilər. Qaqaş mənə "gözləyin, düzəldək, sonra keçərsiniz" deyib oranı səliqəyə salıb əsl centlmen ədası ilə bir azca önə əyilib əliylə "buyurun, mösyö" işarəsi elədi, sonra da o biri gəlib kömpüter və fotoaparata görə əlimə sığışmayan qulaqlıq və padnosumu götürüb gətirdi yeni masama. Dedim ala nə zor uşaqlardı!

5-10 dəqiqədir təzə masamda oturmuşdum, biri yaxınlaşdı mənə ki, "bağışlayın, narahat edirəm. Fotoaparatınızı gördük deyə yaxınlaşdıq. bizimçün videokameramızın 'nastroykasın' düzəldə bilərsiniz?". Dedim "ala nöş düzəltmirəm, nastroyka sənün eşşəyün! Təki sən foto mövzusunda kömək istə, səhərə kimi mentorluq edim". Şaka la şaka. sadəcə fotoqraf olduğumu, videodan o qədər də başım çıxmadığını, amma bir əl ata biləcəyimi dedim, qalxdım gəldim ştativə bağladıqları kameranın yanına. "nə cür fotolar çəkirsiniz? Nə qədər müddətdir məşğul olursunuz?" kimi suallar olan, qısa kəsdiyimiz söhbətin ardından gördüm ki, uşaqların ilk cəhdidi, kameranı təzə alıblar, o qədər də başları çıxmır, üstəlik, ekipmanları da tam yetərli deyil. Çox dərinə getmədən qısaca fotoqrafiyanın təməl biliklərin başa saldım ki, gələn dəfələrdə kimsə olmadan da özləri edə bilsinlər. bir az da məkanın işıqlandırılması, düzülüş barədə məsləhət verdim, sağ olsunlar ona da o dəqiqə əməl elədilər. Qaqaşların yuxarıda dediyim jesti o qədər ləzzət eləmişdi ki, dedim bəs özlərində olan sadə "kit lens"ləri bu iş üçün yetərli deyil, götürdüm öz kameramın üstündəki "prime lens"i çıxardıb verdim ki, işlərini aşırtsınlar, gün sonunda qaytararlar.

Qayıdıb yerimdə oturdum, amma kameraman qaqaş 2-3 dəfə daha sual vermək üçün yaxınlaşdı mənə, hər dəfə də işimi böldüyü üçün mehriban şəkildə üzrxahlıq edirdi. Mən də, əslində, onlara kömək etmək, kamera, fotoqrafiya barədə söhbət, çəkiliş, müzakirə - ümumən, hər-hansı bir şey üçün ürəyimin getdiyini palit eləmədən sadəcə gülümsünüb "problem deyil" deyərək suallarını cavablandırdım. Bir gözüm, bir qulağım da qaqaşda idi ki, görüm kameradan, fotoqrafiyadan nə danışır, nə deyir.
Nəsə, qızlı-oğlanlı 20-ə yaxın dost-tanış çevrələri yığışmışdılar, yaxşıca deyib-güldülər. bəlkə nəsillər arası fərqdəndir, bəlkə zövqlərin uyğun olmaması, bəlkə də 40 dəqiqə telefonla danışdığım üçün temaları qaçırdığıma görəydi - bilmirəm, ancaq mənə uyğun deyildi deyə qulaqlığı taxıb, başımı salıb öz işimlə məşğul oldum.

Həmin gün onlar üçün əsl göydəndüşmə nemət idim. Day bilmirdilər ki, əsl nemət onlardılar: mən yetimin qol saatı ilə birlikdə ən favorit, ən sevdiyi mövzusu, hobbisi elə kamera/fotoqrafiyadır; gecə saat 5-də ən şirin yuxumdan da oyatsalar, canla-başla müzakirəyə qoşulub, dinləyib, lazım gəlsə kömək edərəm. O gün o qaqaşlar sözün əsl mənasında günümü gözəlləşdirdilər. işləri bitəndə də bilməm neçənci dəfə daha təşəkkür edərək ehmalca lensimi qaytardılar. Bu söhbətdən sonra 2-3 dəfə daha kameraman qaqaşla elə orada rastlaşmışıq: Görən kimi o dəqiqə əlin sinəsinə qoyub, gülümsünüb hörmətlə salam verir.

indi hər o cofeşopa gedəndə o dəqiqə həmin gün beynimdə canlanır, avtomatik sevinc hissi keçirirəm. Sabah ənənəyə sadiq qalıb yenə gedəsiyəm. Ya qismət, görək sabah başımıza nə gəlir. -*